Nga Lutfi Dervishi
Populli shqiptar i vetëm i mbijetoi me stoicizëm tri Perandorive: Romake, Bizantine dhe Osmane;
Përballoi dy Luftëra Botërore dhe Dy Luftëra Ballkanike, me një optimizëm që do t’ia kishte zili çdo komb tjetër: bombardime, pushtime, mungesë ushqimi, përplasje civile dhe…gjithmonë ia kemi dalë duke kënduar: “Selanik e tatëpjetë”.
Mbi të gjitha, populli shqiptar ia ka dalë t’i mbijetojë armikut më të egër nga të gjithë: qeverive të veta; qeverisë së Vlorës, të princ Vidit, të Lushnjës, të Zogut, Nolit, përsëri të Zogut, qeverive kuislinge, komuniste, qeverive postkomuniste dhe politikave të gjithë ngjyrave!
Është fakt, mbijetesa ndaj qeverisë shqiptare është arritja më epike, provë se populli ynë nuk është vetëm vital, por dhe i paparashikueshëm.
Ai ka arritur t’i mbijetojë miqësisë dhe më pas armiqësisë me Jugosllavinë, me Bashkimin Sovjetik, me Kinën. Pastaj armiqësisë e më pas miqësisë me SHBA, Britaninë e Madhe, Izraelin etj.
Nëse dikush kërkon një recetë mbijetese, duhet të dëgjojë refrenin: “o sa mirë me qenë shqiptar” dhe të bëhet shqiptar i gatshëm të përballet me tërmete, përmbytje, trafik marramendës, trafiqe të natyrës tjetër, reforma pa fund, mungesë perspektive dhe, natyrisht, dhe me një administratë që sfidon çdo imagjinatë.
Çfarë nuk ka provuar qeveria për t’ia nxirë jetën shqiptarit, por ai vazhdon krenar, duke e marrë jetën si një “reality show”, ku gjithmonë ia del të jetë, në të njëjtën kohë, edhe spektator, edhe aktor, edhe viktimë!
Dhe kur nuk gjen zgjidhje tek qeveria, bën ankesa sa në Venecia aq edhe te Ambasadat. Aq shumë e shpesh bëhen sa ambasadat duhet ndoshta të kërkojnë shtesë personeli.
