Politika e Donald Trump ka ndryshuar ndjeshëm gjatë dekadave të tij në sferën publike.

Por një gjë për të cilën ai ka qenë konsistent, që nga vitet 1980, është besimi i tij se tarifat janë një mjet efektiv për të nxitur ekonominë amerikane.

Tani, ai po vë në rrezik presidencën e tij për të pasur të drejtë, shkruan BBC.

Në ngjarjen e tij në Kopshtin e Trëndafilave në Shtëpinë e Bardhë, i rrethuar nga miq, politikanë konservatorë dhe sekretarë të kabinetit, Trump njoftoi tarifa të reja gjithëpërfshirëse për një gamë të gjerë vendesh – aleatë, konkurrentë dhe kundërshtarë.

Në një fjalim, i shoqëruar rregullisht nga duartrokitjet nga turma, presidenti kujtoi mbështetjen e tij prej kohësh për tarifat, si dhe kritikat e tij të hershme ndaj marrëveshjeve të tregtisë së lirë.

Presidenti pranoi se ai do të përballet në ditët e ardhshme kundër “globalistëve” dhe “interesave të veçanta”, por ai u bëri thirrje amerikanëve që t’i besojnë instinkteve të tij.

“Kurrë mos harroni, çdo parashikim i bërë nga kundërshtarët tanë për tregtinë për 30 vitet e fundit është dëshmuar krejtësisht i gabuar”, ka thënë ai.

Tani, në një mandat të dytë në të cilin ai është i rrethuar nga këshilltarë me të njëjtin mendim dhe është forca dominuese në një Parti Republikane që kontrollon të dyja dhomat e Kongresit, Trump është në një pozicion për ta kthyer në realitet vizionin e tij për një politikë të re tregtare të fokusuar në Amerikë.

Këto politika, sipas tij, i kishin bërë Shtetet e Bashkuara në një komb të pasur më shumë se një shekull më parë dhe do ta bënin përsëri.

“Për vite me radhë, qytetarët amerikanë që punonin shumë u detyruan të uleshin mënjanë, ndërsa kombet e tjera u pasuruan dhe u bënë të fuqishëm, shumica në kurrizin tonë”, ka thënë ai.

“Me veprimin e sotëm, më në fund do të jemi në gjendje ta bëjmë Amerikën përsëri të madhe – më të madhe se kurrë më parë”.

Është ende një rrezik i madh për këtë president.

Ekonomistët e të gjitha shtresave paralajmërojnë se këto tarifa masive – 53 për qind për Kinën, 20 për qind për Bashkimin Evropian dhe Korenë e Jugut, me një bazë prej 10 për qind për të gjitha kombet – do të kalohen te konsumatorët amerikanë, duke rritur çmimet dhe duke kërcënuar një recesion global.

Ken Roggoff, ish-kryekonomisti në Fondin Monetar Ndërkombëtar, parashikoi se shanset që SHBA, ekonomia më e madhe në botë, të binte në recesion ishin rritur në 50 për qind pas këtij njoftimi.

Lëvizja e Trump rrezikon gjithashtu përshkallëzimin e një lufte tregtare me vendet e tjera dhe largimin e aleatëve me të cilët Amerika përndryshe është përpjekur të forcojë lidhjet.

SHBA i sheh Japoninë dhe Korenë e Jugut si një mburojë kundër ambicieve ekspansioniste kineze. Por këto tre vende kohët e fundit njoftuan se do të punojnë së bashku për t’iu përgjigjur politikave tregtare të Amerikës.

Megjithatë, nëse Trump është i suksesshëm, ai do të riformësonte në thelb një rend ekonomik global që Amerika fillimisht kishte ndihmuar në ndërtimin nga hiri i Luftës së Dytë Botërore. Ai premton se kjo do të rindërtojë prodhimin amerikan, do të krijojë burime të reja të ardhurash dhe do ta bëjë Amerikën më të pavarur dhe të izoluar nga lloji i goditjeve të zinxhirit të furnizimit global që shkaktoi kërdi në SHBA gjatë pandemisë.

Është një urdhër i lartë – dhe një që shumë besojnë se është shumë jorealist.

Por për një president që duket i fiksuar në çimentimin e trashëgimisë së tij, qoftë përmes përfundimit të luftërave, riemërtimit të vendndodhjeve gjeografike, marrjes së territorit të ri apo çmontimit të programeve federale dhe fuqisë së tij punëtore, ky është çmimi më i madh dhe më i rëndësishëm që duhet fituar.

Do të ishte, ka thënë ai, “dita e çlirimit” të Amerikës.

Ajo që duket qartë, megjithatë, është se njoftimi i së mërkurës, nëse ai e ndjek, është pothuajse i sigurt se do të shënojë një ndryshim historik. Pyetja është nëse do të jetë një trashëgimi e arritjeve apo një famë.

Fjalimi i Trump ishte triumfues – ai që hodhi poshtë kostot potencialisht të larta që lëvizjet e tij do të impononin në ekonominë amerikane dhe në pozitën e tij politike.

Por, ka thënë ai, ia vlente – edhe nëse, në fund të fjalëve të tij, një hije e vogël dyshimi presidencial mund të ketë arritur kulmin.

“Do të jetë një ditë që – me shpresë – do të shikoni prapa në vitet në vijim dhe do të thoni, e dini, ai kishte të drejtë”.