Të premten në mëngjes, një zëdhënës i Ministrisë së Tregtisë së Kinës njoftoi se Pekini po vlerësonte mundësinë e negociatave për tarifat me Shtetet e Bashkuara.
Ishte një lajm që pjesa tjetër e botës mezi priste ta dëgjonte, pasi tarifat çuditërisht të larta – deri në 245% për disa eksporte kineze në SHBA – pengojnë tregtinë midis dy ekonomive më të mëdha në botë, duke rritur rrezikun e një recesioni.
“Zyrtarët amerikanë kanë shprehur vazhdimisht gatishmërinë e tyre për të negociuar me Kinën për tarifat”, u tha zëdhënësi gazetarëve.
“Pozicioni i Kinës është konsistent. Nëse luftojmë, do të luftojmë deri në fund; nëse flasim, dera është e hapur… Nëse SHBA-të duan të flasin, duhet të tregojnë sinqeritetin e tyre dhe të jenë të përgatitura të korrigjojnë praktikat e tyre të gabuara dhe të anulojnë tarifat e njëanshme”.
Deklarata vjen një ditë pasi një llogari në Weibo e lidhur me median shtetërore kineze tha se SHBA-të kishin kërkuar të fillonin diskutimet, dhe një javë pasi Trump pretendoi se diskutimet ishin tashmë duke u zhvilluar – një sugjerim që Pekini e mohoi.
“Kina nuk ka nevojë të flasë me Shtetet e Bashkuara,” tha Yuyuantantian, një llogari në Weibo e lidhur me Televizionin Qendror të Kinës (CCTV), në postimin e së enjtes. “Nga perspektiva e negociatave, Shtetet e Bashkuara duhet të jenë pala më e shqetësuar aktualisht”.
Komente të tilla vijnë pas një cikli pohimesh dhe mohimesh si nga SHBA-të ashtu edhe nga Kina, pasi secila palë refuzon të fillojë publikisht diskutimet.
Pyetja nuk është nëse këto diskutime do të zhvillohen, por kur, në çfarë rrethanash dhe me urdhër të kujt.
Lojë e “pulës”
Ekspertët e karakterizojnë përleshjen si një “lojë e pulës” midis Trump dhe udhëheqësit kinez Xi Jinping, ndërsa të dy burrat përpiqen të shpëtojnë fytyrën, teksa ndjekin fshehurazi një rezultat të dobishëm për të dyja palët – domethënë, një ulje të tensionit të luftës tregtare.
“Pres një pjesë të kësaj përballjeje, sepse as Washingtoni dhe as Pekini nuk duan të duken sikur janë pala që po dorëzohet”, thotë Ja Ian Chong, profesor asistent i shkencave politike në Universitetin Kombëtar të Singaporit.
“Por një ulje e tensionit do të ishte në dobi të përgjithshme të të dyja palëve, kështu që ka një nxitje gjithëpërfshirëse për ta bërë këtë”.
Wen-Ti Sung, një anëtar akademik i Qendrës Australiane për Kinën në Botë, e thotë ndryshe: “Është si dy makina garash që shkojnë drejt njëra-tjetrës: kushdo që shmanget i pari do të shihet si më i dobëti nga të dy palët. Dhe në këtë pikë, asnjëra palë nuk dëshiron të duket e butë”.
Udhëheqësi që pranon se ishte i pari që nisi bisedimet për tarifat do të shihej si ai që kompromenton pozicionin e tij në negociata.
“Kushdo që duket i dëshpëruar humbet ndikimin e negociatave”, thotë Sung. “Të dyja palët duan ta portretizojnë palën tjetër si atë më të dëshpëruarën”.
Ky ngërç i veçantë – ku të dyja palët kërkojnë të njëjtin rezultat, por asnjëra nuk dëshiron të jetë e para që e sugjeron atë – ka rezultuar në një taktikë të “paqartësisë konstruktive”: përdorimi i qëllimshëm i gjuhës aq i paqartë sa secila palë mund të pretendojë se ka të drejtë.
Është kjo taktikë që Sung e tregon si një shpjegim për postimin e Yuyuantantian në Weibo.
“Ky është Pekini që përpiqet të eksplorojë mundësinë e përdorimit të lojërave me fjalë për të krijuar një rrugëdalje për të dyja palët, në mënyrë që ato të mund të zbresin gradualisht nga kjo spirale përshkallëzimi”, thotë ai.
Një mënyrë për t’i shpëtuar kësaj loje të pulës është kur një palë e tretë ndërmjetëson, duke u ofruar të dyja palëve një rrugëdalje. Mundësia tjetër, shpjegon Sung, është një “kuptim shumë më i lirshëm i asaj që do të thotë ‘pala tjetër ka kontaktuar’”.
Në këtë mënyrë, pala që vjen e para në tryezë është ende në gjendje ta karakterizojë atë si një përgjigje dhe jo si lëvizjen e parë.
Në rastin e Trump dhe Xi, kjo do të thoshte gjithashtu se negociatat për tarifat mund të fillonin me të dy udhëheqësit që pretendojnë se kanë arritur një lloj fitoreje në luftën tregtare.
